| BİR MUCİZEYİ
BEKLERKEN…
Haluk Kürşat
Demek ki sonu böyle oluyormuş
aşkların; öğrendim artık.
***
“Seni sevebilirdim
aslında!…”dediğimde çok bozuldun. Farkındaydım, kelimeler boğazını geçmişti,
ama sen ağzını sımsıkı kapatmıştın çıkmasınlar diye. Ne yalan söyleyeyim, bu
halinle bile güzeldin.
Hep güzeldin zaten.
Ne düşündüğünü de okuyordum;
gözlerinden, burun deliklerinin inip kalkmasından, dudaklarının o sımsıkı
duruşundan… “Kendini çok belli ediyorsun” derdim de sen gülerdin. Ve sana kendimi
göstermememin nedeni de…
Ben sana göre değildim-yoksa sana layık
değildim mi demeli?…
Hani “o gün” bir yandan eline ne
geçerse kafama atıp, bir yandan ağzına geleni söyleyip, en sonunda da –hızını
alamayıp- tokat atmıştın. Ama sonra cebinden mendilini çıkararak “dudağın
kanıyor, al da sil şu lanet kanı” demen yok muydu; inan gülmemek için kendimi zor
tuttum. O yüzden “benim söylemek istediğim de işte buydu” dedim
Seninle beraberken, kendimi bir ülkenin
tek hakimi, diktatörü gibi hissetmiyordum desem yalan olur. Bana kendini öylece açman
şaşırtıyordu beni; hatta kimi zaman sinirlendiriyordu da. Her sabah yanağıma
kondurduğun öpücükle uyanmak-gerçi başlarda hoştu ama.… -neredeyse bir işkence
haline gelmeye başlamıştı benim için.
Çünkü ben, yaşadığım ruh
keşmekeşi içinde, sabah kalktığımda omzumun üzerinde koca bir kaya varmış gibi
ağrıyla, yorgunlukla, eziyetle ve ağırlıkla uyanmaya alışmıştım. Bu,
yaşamımın ayrılmaz bir parçası olmuştu; sen gelene dek…
Sen ise bütün bunları değiştirmeye
çalıştın. Elbette, farkındaydım herşeyin. Anlamadığımı sanıyordun değil mi?
Ancak, ses çıkarmıyordum yaptığın hiçbir şeye; sırf senin “iç” in rahat
olsun, yüzün gülsün diye.
Ne de güzel gülerdin!...
“Böyle biri nasıl olabilir?” diye
çok kafa patlattım geceleri; sen başını göğsüme koymuş uyurken. Nasıl bu kadar
güler yüzlü, hayattan zevk alabilecek bir şeyler bulan biri olmayı başarabildiğini
çözemiyordum…
***
Aslında sana bağırmak istememiştim.
Ama o kadar saf, hayatın çirkefliğinden ve hayattaki çirkeflerden bîhaber bir halin
vardı ki, sana gerçekleri göstermek, seni uyandırmak için başka bir yol gelmemişti
aklıma; o an .
Affet beni!…
Yalnız şunu itiraf etmeliyim ki,
yazdığım şiirlerin, hikayelerin tek okuyucusu olman, en büyük hayranım olduğunu
söylemen beni bayağı keyiflendiriyordu. Gerçi “pek birşey anladığımı
söyleyemem ama olsun, çok güzel, harika bir şiir” deyince bozuluyordum, ama yine de
beğendim diyordun ya, bu da yeterdi.
Hani “seni sevebilirdim aslında “
demiştim ya, yalan söylemiştim; seni hep sevmiştim zaten. Ama iç karartıcı bir
yaşamı seçen ben, seni sevdiğimi söyleyip bu iç karartıcılığı açabilecek bir
başka yola girmeyi istemiyordum; herşeye rağmen. Biliyorum inanması güç, ama …
Hatırlar mısın, sinemaya gittiğimizde
film başlayıp da yapımcı şirketin –mesala warner biraderlerin -amblemi
göründüğünde sen, “ ben bu filmi daha önce görmüştüm” derdin her defasında.
Ve ben her defasında kahkahalarla gülerdim senin bu esprine.
Sadece senin yaptığın kötü espriye
gülerim…
***
Neyse, her zaman söylediğim gibi
“rahat bana göre değil”. Ben “iç huzuru” ndan feragat ettim, durumumun
katlanılamazlığını, kepazeliğini kabullendim; gülün, “sadece koklarken” bile,
dikenlerinin elimi yüzümü kanatmasına peki dedim… Sen pek ciddiye almazdın ama ben
bunu söylerken çok ciddiydim.
Rahat batar bana…
***
Sana hiç hediye almadığımdan
yakınırdın ya, işte senin için bir “ayrılık hediyesi”.
U.B.İ.B.C.A.*
Bir mucize olsa da geri dönsen…
Yine uyanınca ağzıma girse saçların.
Yan yatarak dönsek birbirimize.
Üşümüş ayaklarını, bacaklarımın
arasına yerleştirsen.
Şaklaban olsa gözlerin
Kapı çalınmasın diye dua etsen,
ellerini kaldırıp göğe.
Bir tek senin dua ettiğin Tanrı’ya
inanırım ben…
Bir mucize olsa da geri dönsen…
Bir dilim pasta alıp-kahvaltıda pasta seversin-
süpriz yapsam .
İçerisi kalabalık. Olsun, beklerim.
Senin için bir tek
yağ kokan bir pastanede beklerim…
Bir mucize olsa da geri dönsen…
Yine uyanıp birbirimize anlatsak,
gördüğümüz rüyayı…
Bir tek senin gördüğün rüyanın
tabiri yok kitapta.
Bir tek senin gördüğün rüyada
varlığım hayra alamet…
Bir mucize için boşuna bekliyorum;
biliyorum. Seni ben terkettim.
“Ruh hastasısın sen!”
diye bağırman boşuna değil.
Ama yine de dua et sen bana.
Biliyorum benim için dua edenler çoktur.
Ama bir tek
senin dua ettiğin Tanrı’ya inanırım ben…
Çünkü,
hayvanların Tanrı’sı yoktur… |