Mensubiyet ve aidiyet fikri büyüklerimizden tevârüs ettiğimiz en büyük adetimiz. Ve bu mirası çocuklarımıza bırakacağımız kesin, çünkü elimizde olan bu, başka bir şey verilmedi ki. Aslında biz de başka şeylerin sevdasında değildik, elimizde olandan başka bir şey istemek hep ayıptı. Ayıplanmamak için bunlarla beraber bir ömür geçiriyoruz.

Ne zaman kendimiz için bir şeyler istesek “ya diğerleri?..” diye sesler yükseliyor ve olan da hep bize oluyor. İyilik sever ve merhametli olmak, adanmışlık en büyük meziyet ve ne zaman “Ben ne olacağım?” diye sorsak “Senin mutluluğun diğerleriyle beraber.” deniyor bize.

Korkutulmuştuk çocukken öcülerle ve çalıp gidecek olan çingenelerle, onun için hep bir yerde ve bir yerlere bağlı kalarak, sürüden ayrılmadan sürdürdük hayatımız; ya da hayatlarımızı. Çünkü sürüde kimsenin kendine ait bir hayatı yoktu. Paylaşıyorduk neyimiz varsa ve geriye bir şey bırakmıyorduk kendimize ait.

Diğerlerinin eğilmesi kendinin daha da alçalması gerekiyordu, başka türlüsü isyandı. Adanmak gerekiyordu varlığını hissedemediğimiz toplum aile denen yeni İLAH'a. Yalnız mekân değildi paylaşılan, ruhlarımız da ortaktı ve birbirimizin ruhundan besleniyorduk.

Ve kutsanıyordu hayatlarımız başkalarının taşıdığı sularla, vaftiz oluyorduk bilinmeyen bir papazin ellerinde; ve vaftiz olurken bile çıplak değildik. Severken bile giyiniyoruz en örtülü giysileri, kendimize bile aynada çıplak bakamıyoruz. Hep yalanlarla aldatıyor ve aldanıyoruz. Kendi gerçeğimize bile bu uzaklığımız asla yaklaştırmıyor bizi hayata, hep kaçak yaşıyoruz kimliği olmayan bir göçmen gibi.